بر طبق روايات و مقاتل، هنگامي كه ياران امام (ع) كشته شدند و نوبت به بني هاشم و اهل بيت آن حضرت رسيد، در آغاز آنها به گرد يكديگر آمدند و با يكديگر وداع كردند و براستي اگر خواننده ي عزيز منظره ي وداع آن جوانان زيباروي و دست از جان شسته و عاشقان شهادت را در نظر مجسم كند، شايد بتواند دورنمايي از آن صحنه ي غم انگيز كه دل سنگ را به درد مي آورد را درك نمايد. آن شاعر فارسي زبان گويد:



آييد تا بگرييم چون ابر در بهاران

كز سنگ ناله خيزد وقت وداع ياران



با ساربان بگوييد احوال اشك چشمم

تا بر شتر نبندد محمل به روز باران



و آن شاعر عرب گويد:



لو كنت ساعة بيننا ما بيننا

و شهدت كيف نكرر التوديعا






ايقنت ان من الدموع محدثا

و علمت ان من الحديث دموعا



و بهتر آن است كه از اين مقوله بگذريم چون هيچ بياني چه در قالب نثر و چه در قالب نظم نمي تواند آن منظره ي جانسوز را ترسيم نمايد، و اگر هم كسي شاهد آن منظره باشد جز همان دلهاي سرشار از ايمان و همان مردان و زنان سراسر عشق و ايثار نمي تواند آن را تحمل كند.