همان گونه كه در بخشهاي قبلي ذكر شد عمر بن سعد پس از ورود به كربلا به دستور عبيدالله زياد جمعي را مأمور كرد تا ميان لشكر امام (ع) و ميانه ي آب فرات حايل گردند و نگذارند از آن آب بردارند اين دستور سبب شد تا كار تشنگي بر آن حضرت و اصحاب و خاندانش سخت گردد. براي رفع اين مشكل، بنا به نقل برخي از روايات، امام (ع) كلنگي برداشت و پشت خيام زنان به فاصله ي نه يا ده گام به طرف جنوب زمين را كند آبي گوارا بيرون آمد و آن حضرت و همراهان همه آب آشاميدند و مشگها را پر كردند و بعد آن آب ناپديد شد و نشانه اي از آن ديده نشد و در مدينة المعاجز اين داستان در سياق معجزات آن حضرت شمرده شده است. اين خبر به ابن زياد رسيد و او كسي را نزد عمر سعد فرستاد و به وي گفت كه به من خبر رسيده حسين (ع) چاه مي كند و آب به دست مي آورد و خود و يارانش آب مي نوشند وقتي نامه ي من به تو رسيد نيك بنگر كه آنها را از كندن چاه تا تواني بازداري و بر آنها سخت گير و نگذار آب بنوشند و


با آنها آن كار را كن كه آنها با عثمان كردند. در اين هنگام ابن سعد بر آنها تنگ گرفت. محمد بن طلحه و علي بن عيسي اربلي گفتند تشنگي بر ايشان سخت شد يكي از اصحاب كه برير بن خضير همداني نام داشت و مردي زاهد بود به حسين (ع) عرض كرد: كه يابن رسول الله مرا دستور ده نزد ابن سعد روم و با او درباره ي آب سخني گويم شايد پشيمان شود امام (ع) فرمود اختيار با تو است پس آن مرد همداني بنزد عمر سعد رفت و بر او درآمد و سلام نكرد ابن سعد گفت اي مرد همداني ترا چه بازداشت از سلام كردن مگر من مسلمان نيستم و خدا و رسول او را نمي شناسم؟ همداني گفت اگر مسلمان بودي به جنگ عترت رسول خدا (ص) بيرون نمي آمدي تا آنها را بكشي و نيز اين آب فرات را كه سگان و خوكان رساتيق از آن مي نوشند تو بر حسين بن علي (ع) و برادران و زنان و خاندان وي مانع نمي شدي و نمي گذاري از آن بنوشند و آنها از تشنگي جان مي دهند. با اين حال مي پنداري خداي و رسول او را مي شناسي! عمر بن سعد سر به زير انداخت. آن گاه گفت: «به خدا سوگند اي همداني من مي دانم آزار كردن او حرام است ولكن:



دعاني عبيدالله من دون قومه

الي خطة فيها خرجت لحيني



ااترك ملك الري و الري رغبة

ام ارجع مطلوبا بقتل حسين



فو الله لا ادري و اني لواقف

علي خطر لا ارتضيه و مين



و في قتله النار التي ليس دونها

حجاب و ملك الري قرة عين



اي مرد همداني در خود نمي بينم كه بتوانم ملك را به ديگري واگذارم.» آن مرد همداني بازگشت و به حسين (ع) گفت: «عمر سعد راضي شد كه تو را به ولايت ري بفروشد.».