در اينجا امام (ع) نامه اي نوشت و دستور داد آن را براي كساني كه همراه آن حضرت آمده بودند بخوانند و متن آن اين گونه بود:

بسم الله الرحمن الرحيم

«اما بعد فانه قد أتانا خبر فظيع قتل مسلم بن عقيل و هاني بن عروة و عبدالله بن يقطر، و قد خذلنا شيعتنا فمن أحب منكم الانصراف فلينصرف في غير حرج، ليس معه ذمام.» يعني؛ به نام خداي بخشاينده ي مهربان، اما بعد همانا خبر دهشت انگيزي به ما رسيد و آن (خبر) كشته شدن مسلم بن عقيل و هاني بن عروه و عبدالله بن يقطر است. همانا شيعيان ما دست از ياري ما كشيده اند، پس هر كه مي خواهد بازگردد و باكي بر او نيست.

اهل تاريخ نوشته اند كه با اعلان اين خبر بجز افراد اندكي كه از مدينه به همراه آن حضرت آمده بودند يا به قصد فداكاري و جهاد در راه خدا و باايمان به او پيوسته بودند بقيه ي اعراب و مردمي كه به خيال رسيدن به حكومت و مقامي به دنبال آن حضرت آمده بودند همگي پراكنده و متفرق شدند، و به گفته ي شيخ مفيد (ره) و ديگران امام (ع) اين كار را بدان جهت كرد كه خوش نداشت آنها كه جمع زيادي نيز بودند بدون اطلاع و بصيرت از سرنوشت اين سفر، و سرانجامي كه دارند اقدام به رفتن اين راه كنند.

به گفته ي برخي از اهل تاريخ تنها چهل و دو نفر از خاندان [1] و برخي از ياران و نزديكان ماندند و بقيه رفتند.