امام (ع) همچنان بيامد تا به تنعيم [1] رسيد، در آنجا بر طبق نقل شيخ مفيد (ره) قافله اي را ديد كه از يمن مي آمدند. پس شتراني از آنان براي بارهاي خود و همراهانش كرايه كرد و به صاحبان شتر فرمود: «هر كه از شما مي خواهد با ما به عراق بيايد ما كرايه ي او را مي دهيم و در زمان همراه بودنش به او نيكي مي كنيم، و هر كه مي خواهد در راه از ما جدا شود به هر اندازه كه همراه ما باشد كرايه ي آن اندازه راه او را مي پردازيم، پس گروهي از آنان با آن حضرت به راه افتادند، و گروهي ديگر از رفتن خودداري كردند. [2] .

و بر طبق نقل طبري: كاروان مزبور حامل اموالي بود كه از يمن به سوي شام مي رفت و والي يمن كه نامش بجير بن يسار بود آنها را براي يزيد مي فرستاد، و امام (ع) دستور داد آن اموال را مصادره كنند و به ساربانها هم فرمود هر كس مي خواهد همراه ما بيايد، ما كرايه اش را مي پردازيم، و هر كس خواهد از همين جا بازگردد. [3] .

از علامه سيد مهدي بحرالعلوم (ره) نقل شده كه در صحت اين حديث ترديد كرده و


گفته است: «مقام امام (ع) والاتر از اين بود كه به چنين كاري اقدام كند.» [4] .

اما در احوالات امام حسين (ع) در دوران معاويه خوانديم كه نظير همين كار را آن حضرت نسبت به اموالي كه براي معاويه مي بردند انجام داد و آنها را مصادره نمود و ميان فقراي بني هاشم در مدينه تقسيم نمود.