در كتاب لهوف و كشف الغمة و برخي از كتابهاي اهل سنت آمده كه چون امام حسين (ع) خواست از مكه حركت كند خطبه ي زير را در آن شهر ايراد فرمود: «خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة، و ما اولهني الي اسلافي اشتياق يعقوب الي يوسف، و خيرلي مصرع انا لاقيه كأني باوصالي تتقطعها عسلان الفلوات بين النواويس و كربلا فيملأن مني اكراشا جوفا و اجربة سغبا، لا محيص عن يوم خط بالقلم، رضا الله رضانا اهل البيت، نصبر علي بلائه و يوفينا اجور الصابرين، لن تشذ عن رسول الله لحمته، و هي مجموعة له في حظيرة القدس، تقربهم عينه و ينجز بهم وعده، من كان باذلا فينا مهجته و موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني راحل مصبحا انشاءالله.» [1] يعني؛ مرگ چون گردن بند دختران جوان، گردنگير فرزندان آدم است، و من به ملاقات گذشتگانم خيلي اشتياق دارم همچون يعقوب كه به ملاقات يوسف اشتياق داشت. و در محل معيني كه برايم انتخاب شده به زمين خواهم افتاد، گويا مي بينم اعضاي بدنم را گرگهاي بيابانها ميان نواويس [2] و كربلا پاره پاره مي كنند و شكمهاي خالي و گرسنه ي خود را از من پر مي نمايند، از روزي كه مقدر شده نمي توان فرار كرد، رضاي خدا رضاي ما اهل بيت است بر بلاي خدا صبر مي كنيم و پاداش صابران را به ما مي دهد، پاره ي تن پيغمبر (ص) از او دور نمي شود بلكه در بهشت به او ملحق مي گردد و باعث روشني چشم و انجام شدن وعده ي وي مي شود، هركس مي خواهد در راه ما جانبازي كند و خود را براي مرگ آماده كرده با ما كوچ كند كه من صبحگاهان كوچ خواهم كرد.

و در مقتل خوارزمي قسمتي از اين سخنراني را به سندش از امام چهارم نقل كرده كه امام حسين (ع) آن را در كربلا در روز عاشورا ايراد فرمود، كه مي توان گفت منافاتي ميان اين دو نقل نيست و ممكن است همان قسمت را در كربلا نيز ضمن سخنرانيهاي ديگر ذكر


فرموده باشد.