جز آنچه ذكر شد، از توده هاي مسلمان و خوارج و منافقان و افراد اندك شيعه، پيروان اديان ديگري نيز چون مسيحيت و يهود در كوفه سكونت داشتند كه پس از ويران شدن حيره و مركزيت كوفه به آنجا رحل اقامت افكنده و جمعيت زيادي را تشكيل مي دادند. مسيحيان در آنجا كليساهايي ساختند كه از آن جمله كليسايي بود در پشت قبله ي مسجد بزرگ كوفه و و دو كشيش بزرگ هم داشتند يكي نسطوري و ديگري يعقوبي.

اينان دو دسته بودند. نصاراي تغلب و نصاراي نجران. نصاراي تغلب در همان اوايل بناي كوفه با مذاكره و قراردادي كه با سعد بن ابي وقاص گذاشته بودند، اجازه ي سكونت در كوفه پيدا كرده بودند و گويند داراي ثروت و قدرت زيادي هم شده بودند.

نصاراي نجران نيز در زمان خلافت عمر با اجازه ي وي به كوفه مهاجرت كرده و محله اي را به خود اختصاص داده بودند كه به محله ي نصاراي نجران موسوم بود.

اينان به تدريج در دستگاه حكومت و اقتصاد شهر كوفه راه يافته و كارهاي مهمي را به دست گرفتند، چنان كه مي نويسند ابوموسي اشعري هنگامي كه به امارت كوفه منصوب شد براي نوشتن نامه ها كاتبي نصراني گرفت. و وليد بن عقبه هنگامي كه از طرف عثمان والي كوفه شد مردي مسيحي را براي اداره ي كارهاي مسجدي در نزديكي كوفه برگماشت. و اينان در كوفه دست به كار صرافي و پرداخت وامهاي ربوي زدند، همانند معاملات بانكي امروز دنيا، و از اين راه ثروت هنگفتي به دست آورند و گويند:


عبيدالله بن زياد براي سركوب قيام مسلم بن عقيل از آنها پول قرض گرفت و ميان مردم تقسيم كرد. [1] .