ورود امام (ع) به مكه بازتابهاي متفاوتي داشت، براي بعضي خوشحال كننده و بارقه ي اميدي بود ولي براي برخي موجب پريشاني و اضطراب و براي برخي هم ورود و توقف آن حضرت در مكه سنگين و دشوار بود.

1. توده ي مردم مسلمان و به خصوص آنها كه از مظالم معاويه و بني اميه، به تنگ آمده بودند و تكيه گاهي براي قيام و حركت بر ضد بني اميه مي جستند حركت امام (ع) و مخالفت آن حضرت بهترين مايه ي اميد و تكيه گاه گرديده بود و همين ماجرا سبب شد تا آنها نيز با دلگرمي و نشاط و تلاش، خود را براي كمك به امام (ع) در اين مبارزه به كار گرفته و در صدد تهيه ي نيرو و اسلحه و ساير امكانات برآمده كه شرح آن را - انشاء ا... تعالي در صفحات آينده خواهيم خواند؛

2. براي دستگاه حكومت ظالمانه ي بني اميه و يزيد هم، طبيعي بود كه خروج امام (ع) از مدينه به عنوان مخالفت با حكومت و بيعت نكردن او و انتخاب مكه، مركز بزرگ اسلامي، براي توقف و اظهار مخالفت به صورت علني يا در گفتگوهاي خصوصي، بسيار ناراحت كننده و موجب پريشاني و اضطراب بود و همه ي تلاش خود را مبذول مي داشتند تا به نحوي از آن حضرت بيعت گرفته و به گونه اي صداي حق طلبانه آن حضرت را خفه كنند؛

3. براي افرادي چون عبدالله بن زبير نيز كه در سر هواي حكومت بر مسلمانان و زمامداري مردم را داشتند، ورود و توقف آن حضرت بسيار سنگين و ناخوشايند بود، زيرا با وجود آن حضرت، كه از همگان به خلافت شايسته تر و نزد توده ي مردم مسلمان مقبول تر بود، ادعاي آنها خريداري نداشت و به قول معروف حناي ايشان رنگي نداشت. چنانچه در روايات گذشته خوانديد و در گفتارهاي آينده نيز خواهيد خواند.