همان گونه كه قبلا نيز اشاره شد، هنگامي كه امام حسين (ع) از مدينه خارج شد اين آيه را كه در سوره ي قصص آمده و درباره ي خروج حضرت موسي (ع) از مصر نازل گشت مي خواند كه خداي تعالي فرمود: «فخرج منها خائفا يترقب قال رب نجني من القوم الظالمين.» [1] يعني؛ بيرون رفت هراسان و چشم به راه، و گفت: پروردگارا نجاتم ده از گروه ستمكاران.

آري امام (ع) با خواندن اين آيه حال خروج خود را از شهر مدينه به حال خروج حضرت موسي (ع) از مصر تشبيه كرده كه آن حضرت از ترس فرعون مصر ناچار به


ترك شهر و ديار و فرار از شهر گرديد، و امام حسين (ع) نيز به خاطر فرعون زمان خود مجبور به ترك ديار و خانه و كاشانه خود شد.

به هر صورت شيخ مفيد (ره) دنباله ي داستان را اين گونه روايت كرده و مي گويد كه امام (ع) راه (متعارف و جاده ي) بزرگ مكه را در پيش گرفت، خاندان آن حضرت گفتند: «اگر از بي راهه بروي چنانچه پسر زبير رفت كه تعقيب كنندگان به شما نرسند بهتر است.» امام فرمودند: نه به خدا من از راه راست به در نروم تا خداوند آنچه خواهد ميان ما حكم كند.»

و چون امام حسين (ع) به مكه رسيد شب جمعه سوم شعبان بود و هنگام وارد شدن به آنجا اين آيه را مي خواند (كه دنبال آيه ي گذشته است): «و لما توجه تلقاء مدين قال عسي ربي ان يهديني سواء السبيل» يعني؛ و چون روي آورد به سوي (شهر) مدين گفت اميد است پروردگار من رهبريم كند به راه راست.

سپس در مكه فرودآمد، و مردم مكه(كه از آمدن آن حضرت باخبر شدند) به خانه ي او رو آورده و به ديدنش مي آمدند و رفت و آمد مي كردند، و هر كه از بزرگان و مردم شهرها در آنجا بود به نزد آن حضرت آمدند، و پسر زبير در مكه پيوسته كنار خانه ي كعبه به نماز و طواف مشغول بود، و به همراه مردم به ديدن حسين (ع) مي آمد. گاهي دو روز پشت سر هم و گاهي دو روز يك بار، ولي بودن آن حضرت در مكه از همه كس بر او گرانتر بود. زيرا دانسته بود كه تا حسين (ع) در مكه هست مردم حجاز با او بيعت نخواهند كرد، و رغبت مردم به پيروي از آن حضرت بيشتر و مقامش بالاتر از اوست. [2] .