در اين قسمت ما ناچاريم چند حديث را فهرست وار به منظور شاهد بر گفتار خويش نقل كنيم و بحث خود را به پايان ببريم؛ زيرا بيشتر روايات اين بخش در خلال داستان كربلا و حركت امام (ع) از مدينه به مكه و از مكه به سوي عراق در بحثهاي آينده خواهد آمد كه از جمله اين روايت است كه بسياري از علماي اهل سنت مانند سيوطي در كتاب الخصائص الكبري و ملا محمد تقي هندي در كنز العمال و ديگران روايت كرده اند از شخصي به نام محمد بن عمرو بن حسن كه گويد: «ما به همراه حسين (ع) در كربلا بوديم و هنگامي كه به شمر بن ذي الجوشن نظر كرد فرمود: «صدق الله و رسوله قال رسول الله (ص): كأني أنظر الي كلب ابقع يلغ في دماء اهل بيتي.» يعني؛ خدا و رسولش راست گفته اند، رسول خدا (ص) فرمود: گويا سگي ابلق را مي بينم كه خون خاندانم را مي خورد. راوي گويد: شمر پيس بود. [1] .

و از جمله رواياتي كه از ابوالفداء يكي از علماي اهل سنت در كتاب البدايه و النهاية نقل شده، روايتي است كه به سند خود او از امام حسين (ع) كه فرمود: «و الله لا يدعوني حتي يستخرجوا هذه العلقة في جوفي فاذا فعلوا ذلك سلط الله عليهم من يذلهم.» يعني؛ به خدا سوگند مرا رها نخواهند كرد تا آنكه جانم را بگيرند و چون چنين كنند خداوند كسي را بر آنها مسلط كند كه خوارشان سازد. [2] .

از روايتهاي ديگر، روايت معروف خوارزمي و ديگران است كه مي گويند آن


حضرت هنگام حركت از مكه به سوي عراق سخنراني كرد و فرمود: «أيها الناس خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة و ما اولهني الي اسلافي اشتياق يعقوب الي يوسف و ان لي مصرعا انا لاقيه، و كأني باوصالي تتقطعها عسلان الفلوات بين النواويس و كربلا.» [3] .