خوارزمي در كتاب مقتل الحسين از ابن عباس روايت كرده كه رسول خدا (ص) چند روز قبل از رحلت به سفري رفت و بازگشت در حالي كه رنگ او دگرگون شده و صورتش قرمز بود، سخنراني كوتاهي كرد و همان طور كه از ديدگانش اشك مي ريخت، فرمودند: «ايها الناس اني خلقت فيكم الثقلين كتاب الله و عترتي.» يعني؛ اي مردم من دو چيز گرانبها ميان شما پس از خود به يادگار مي گذارم، كتاب خدا و عترتم.

و ادامه دادند تا آنجا كه فرمود: «الا و ان جبرئيل قد اخبرني بان امتي تقتل ولدي الحسين بارض كرب و بلاء، الا فلعنة الله علي قاتله و خاذله آخر الدهر.» [1] يعني؛ همانا جبرئيل به من خبر داد كه امت من فرزندم حسين را در سرزمين كربلا مي كشند. هان كه لعنت خدا تا روز قيامت بر كشنده ي او و هر كس كه دست از ياري او بردارد.

و نيز ابن كثير از علماي اهل سنت در كتاب البداية و النهاية به سند خود از ابن عباس روايت كرده كه روزي حسين (ع) بر دامن رسول خدا (ص) نشسته بود كه جبرئيل آمد و از آن حضرت پرسيد: «آيا او را دوست داري؟» پيامبر فرمودند: «و كيف لا احبه و هو ثمرة فؤادي؟ فقال: اما ان امتك ستقتله.» يعني؛ چگونه او را دوست نداشته باشم كه او ميوه ي دل من است؟ پس جبرئيل گفت: ولي بدان كه امت تو او را مي كشند. [2] .

و نيز احمد بن حنبل در كتاب مسند به سند از ابن عباس روايت كرد كه رسول خدا (ص) را در هنگام ظهر در خواب ديدم كه ايستاده و موپريشان و گردآلود است و در دست خود شيشه اي دارد كه در آن خون بود، من عرض كردم: «پدر و مادرم به فدايت اي رسول خدا (ص) اين چيست؟» فرمود: «هذا دم الحسين و اصحابه لم ازل التقطه منذ اليوم». يعني؛ اين خون حسين و ياران او است كه امروز تا كنون آنها را جمع آوري مي كردم.


ابن عباس در دنباله ي حديث گويد ما آن روز را تاريخ گذارديم و مصادف گرديد با روز شهادت حسين (ع) [3] .