وليد به دنبال اين تصميم در همان ساعت كه نيمه هاي شب بود عبدالله بن عمرو بن عثمان را كه جواني نورس بود به نزد امام حسين (ع) و عبدالله بن زبير فرستاد و آنها را احضار نمود.

فرستاده ي وليد به دنبال ايشان آمد و آن دو را در مسجد رسول خدا (ص) ديدار كرد و دستور وليد را به ايشان ابلاغ نمود. آن دو به فرستاده گفتند ما از دنبال خواهيم آمد؛ و چون فرستاده ي وليد رفت عبدالله بن زبير رو به امام حسين (ع) كرد و گفت: «آيا چه مطلب مهمي است كه وليد در اين وقت شب ما را احضار كرده است؟»

امام (ع) فرمود: «گمان مي كنم سركرده ي ايشان، معاويه هلاك شده و وليد قبل از اينكه خبر مرگ او در مردم پخش شود ما را براي بيعت گرفتن احضار كرده است.»

عبدالله بن زبير گفت: «من هم جز اين گمان ندارم اكنون شما چه تصميم داري؟»

امام (ع) فرمود: «من هم اكنون جوانان خود را جمع آوري كرده و به نزد او مي روم و آنها را بر در خانه مي نشانم!»

سپس عبدالله گفت: «من از اينكه تو نزد او بروي بر تو بيمناكم؟»

امام (ع) فرمود: «من تا وقتي مطمئن نباشم كه مي توانم از خود دفاع كنم نزد او


نخواهم رفت.» پس از اين گفتگو امام (ع) به خانه رفت و غسل كرده و نماز خواند و دعا كرد و جوانان خاندانش را كه به گفته ي برخي سي نفر بودند دستور داد تا اسلحه بر تن كرده و همراهش بروند و آنها نيز به دستور آن حضرت عمل كرده و همراه او آمدند و چون بر در خانه ي وليد رسيدند به آنها دستور داد آنجا بنشينند و فرمود: «اگر من شما را صدا زدم يا صداي مرا شنيديد كه بلند شد همگي داخل خانه شويد، وگرنه اينجا باشيد تا من بيايم.» اين را فرمود و داخل خانه ي وليد شد و چون مروان را در آنجا ديد با سابقه اي كه از اختلاف و جدايي آنها داشت، به آنها فرمود: «الصلة خير من القطيعة و الصلح خير من الفساد و قد آن لكما ان تجتمعا اصلح الله ذات بينكما.» يعني؛ پيوند بهتر از بريدن است و صلح و سازش بهتر از فساد و تباهي است، و براستي زمان آن رسيده كه شما با يكديگر باشيد كه خدا ميان شما را اصلاح فرمايد.

اين سخن را فرمود و نشست. در اين وقت وليد نامه ي يزيد را خواند و خبر مرگ معاويه را به آن حضرت داد و از وي خواست تا بيعت كند.

امام (ع)، طبق معمول، كلمات استرجاع را بر زبان جاري كرده و سپس فرمود: «اما در مورد بيعت با يزيد پس كسي همانند من پنهاني بيعت نمي كند و اين كار از من پنهاني پذيرفته نيست، و هر گاه نزد مردم آمدي و آنها را براي بيعت دعوت كردي و ما را نيز با ايشان دعوت نمودي آن وقت كار يكسره و يكجا خواهد بود.».

وليد كه درگيري با آن حضرت را دوست نداشت اين سخن را پذيرفت و گفت: «پس برگرديد.» اما مروان گفت: «اگر او هم اكنون از تو جدا شود و بيعت نكند ديگر هيچ گاه بر او دست نخواهي يافت تا اينكه كشت و كشتار ميان شما زياد شود، هم اكنون او را زنداني كن تا بيعت كند وگرنه گردنش را بزن!».

در اين وقت امام حسين (ع) از جا پريد و به او فرمود: «اي پسر زرقاء (زن كبود چشم) آيا تو مرا مي كشي يا او؟ به خدا دروغ گفتي و به پستي ميل كردي،» اين را گفت و از نزد آنها بيرون آمد و به خانه ي خود رفت.

مروان كه چنان ديد رو به وليد كرد و گفت: «سخن مرا نشنيدي و به خدا سوگند او كسي نيست كه هرگز زير بار حرف تو برود!» وليد گفت: «واي بر تو اي مروان به خدا من دوست ندارم همه ي دنيا و آنچه خورشيد بر آن طلوع و غروب مي كند مال من باشد و من حسين را در برابر اينكه مي گويد من بيعت نمي كنم به قتل برسانم؛ به خدا سوگند من گمان ندارم كسي كه درباره ي خون حسين در قيامت و در پيشگاه خداوند در معرض حساب


قرار گيرد ميزان اعمالش سبك باشد!».

مروان با آن كه نظر او را نپسنديده بود ولي به ظاهر گفت: «كار خوبي كردي.» [1] .