مروان بن حكم يكي از بزرگان بني اميه و سرشناسان و ريش سفيدان آنها بود كه در كارها مورد مشورت ايشان قرار مي گرفت، و كسي بود كه پس از معاويه خود را از يزيد و ديگران شايسته تر به خلافت مي دانست و همان گونه كه مي دانيم پس از گذشت چند سال از اين ماجرا - يعني در سال شصت و پنج - مردم شام با او بيعت كردند و او به خلافت رسيد و پس از او پسرش عبدالملك خليفه شد و پس از وي نيز فرزندانش سالها خلافت كردند و به خلفاي بني مروان معروف شدند. مروان قبلا نيز از طرف معاويه چند سال در مدينه فرماندار و حاكم آن شهر بود و سپس معاويه او را عزل كرد و به جاي او وليد بن عتبه را به حكومت منصوب داشت؛ و به اين دليل از معاويه دلخور و گله مند بود. به هر صورت وليد بن عتبه مروان را طلبيد و درباره ي دستور يزيد با او مشورت و نظرخواهي كرد، و مروان نظر داد كه هم اكنون پيش از آنكه خبر مرگ معاويه پراكنده شود و به اطلاع حسين بن علي و عبدالله بن زبير برسد آن دو را احضار كن و در همين مجلس از آنها براي يزيد بيعت بگير زيرا اگر آنها از مرگ معاويه باخبر شوند حاضر نيستند با يزيد بيعت كنند و كار تو با ايشان بالا خواهد گرفت؛ در حالي كه من مي دانم كه حسين بن علي كسي نيست كه با يزيد بيعت كند و اطاعت او را بر خود لازم نمي داند به خدا سوگند اگر من به جاي تو بودم دست از حسين برنمي داشتم تا گردن او را بزنم و هر چه بادا باد!

وليد از اين حرف برآشفت و گفت: «كاش وليد به دنيا نيامده باشد كه چنين روزي را ببيند!»

مروان به صورت تمسخر به او گفت: «از سخن من ناراحت نشو كه خاندان ابوتراب از دير زمان با ما دشمن بوده و پيوسته هم چنين خواهند بود؛ و هم آنها هستند كه عثمان را كشتند و به جنگ معاويه رفتند.»

وليد او را از ادامه ي سخن بازداشته و گفت: «درباره ي فرزند فاطمه كه بازمانده ي خاندان نبوت است به نيكي سخن گوي!» [1] .


و بالاخره پس از گفتگوهايي كه كردند تصميم گرفتند در همان لحظه كه نيمه هاي شب بود حسين بن علي و عبدالله بن زبير را احضار كرده و با آنها درباره ي بيعت با يزيد گفتگو كنند.