معاويه با اينكه روي سياست خود مي خواست تا جايي كه مي تواند با امام (ع) مدارا كند


اما براي شخص دنياپرستي همچون او نمي توانست اين وضع ادامه پيدا كند. بالاخره فكر او از اين گزارشات ناراحت بود و سرانجام تصميم به نوشتن نامه اي به امام حسين (ع) گرفته و نامه اي به اين مضمون به آن حضرت نوشت: «به من خبرهايي از جانب شما رسيده كه اگر راست باشد من چنين گماني از وضع شما ندارم و اگر دروغ باشد كه شما براستي شايسته تر هستي كه از آنها دور باشي، چون بهره ي خود را مراعات كرده و به عهد و پيمان الهي پاي بند بوده اي، از اين رو كاري نكن كه مرا ناچار به قطع پيوند كرده و اقدام به كار بدي نسبت به شما بنمايم زيرا وقتي قرار باشد شما مرا انكار كنيد من هم شما را انكار مي كنم و اگر درباره ي من كيدي كنيد من هم درباره ي شما كيد (و توطئه) خواهم كرد، پس اي حسين بترس از آنكه اختلافي ميان مسلمانان ايجاد كني و آنها را در فتنه دچار سازي.»

در برخي از روايات آمده است كه ضمن نامه ي خود نوشت: من شنيده ام جمعي از مردم عراق تو را به قيام دعوت كرده اند، در صورتي كه مردم عراق را شما تجربه كرده ايد كه با پدرت و برادرت چه كردند. [1] .