تنها يك تذكر را لازم مي دانيم به اطلاع خوانندگان محترم برسانيم و آن اينكه اگر قسمت اخير اين روايت صحيح باشد كه امام حسين (ع) در آن مجلس در زير شمشير جلادان معاويه سكوت كرده و در برابر اراجيف و دروغهاي معاويه سخني اظهار نكرده و لب فروبسته است نبايد اين كار آن حضرت را حمل بر ترس از كشته شدن نمود، زيرا آن حضرت در سالهاي بعد نشان داد كه نه تنها جان خودش بلكه يارانش و فرزندانش را در اين راه مي دهد و تن به ذلت خفت بار حكومت ننگين بني اميه و يزيد نخواهد داد. اما امام (ع) آن موقع را مناسب براي اظهار مخالفت علني خود نمي ديد، و زمينه ي اين كار فراهم نشده بود؛ و اگر آن روز امام حسين (ع) در اين راه به شهادت مي رسيد خونش به هدر مي رفت و هيچ گاه آن نتيجه اي را كه پس از فراهم كردن زمينه و مقدمات كار و روشنگري و افشاء ماهيت بني اميه از قيام و شهادت خود گرفت در آن روز اين نتيجه را نمي گرفت.

باري امام حسين (ع) آن روز مصلحت اسلام را در همان ديد كه سكوت كند و جان خود را براي آينده اي سرنوشت سازتر و انقلابي عظيم تر، و شهادتي مؤثرتر و بهايي به مراتب ارزشمندتر حفظ كند. هنگامي كه زمينه فراهم شد و مردم به مظالم دستگاه فريبكار معاويه و بني اميه به خوبي واقف و آگاه شدند آن گاه اين نيشتر را بر پيكر پر از دمل و چرك و خون مسلمانان بزند و در صحنه ي نينوا در برابر لشكر كفر و ستم ظاهر شود و جان خود و جوانان و يارانش را فداي اسلام عزيز كند و تا قيامت از اين قيام مردانه و خونين خود به نفع اسلام و مسلمين بهره گيرد، و الگويي براي هر قيام الهي و


اسلامي گردد.

اين زمينه را در طول چهار سال پس از اين ماجرا يعني از سال 56 تا سال 60 كه مرگ معاويه فرارسيد فراهم نمود؛ به شرحي كه در فصول آينده خواهيد خواند.