ابن اثير در كامل التواريخ مي نويسدكه پس از ماجراي مغيرة بن شعبه عزم معاويه در گرفتن بيعت براي يزيد قوت گرفت و در اين باره نامه اي به زياد بن ابيه (كه در آن وقت از طرف او استاندار بصره بود) نوشت و از او نظرخواهي كرد.

همين كه پيك معاويه به نزد زياد رسيد يكي از مشاوران خود را كه نامش عبيد بن كعب نميري بود طلبيد و پس از سخناني كه در اين باره به او گفت، ماجرا را به اطلاع وي رسانيد و چون اعمال ننگين يزيد و بي بند و باري او را مي دانست از او خواست نزد معاويه برود و او را از اين تصميم بازدارد.

و از جمله به او گفت: «معاويه در اين باره از تنفر مردم واهمه و ترس دارد، زيرا يزيد آدم بي بند و باري است و به خصوص آنكه او علاقه ي شديدي به شكار دارد. [1] اينك تو به


نزد معاويه برو و كارهاي يزيد را به او گزارش كن و از او بخواه در اين كار عجله و شتاب نكند.»

عبيد گفت: «نظر ديگري نمي شود داد؟» زياد گفت: «چه نظري؟» پاسخ داد: «نظر ديگر آن است كه نظريه ي معاويه را رد نكني و پسرش يزيد را نزد او مبغوض نگرداني، و من به نزد يزيد مي روم و جريان مشاوره ي معاويه را با تو به اطلاع او خواهم رساند و از او مي خواهم دست از اين بي بند و باري بردارد تا هم نظر تو در اين باره تأمين شود و هم مخالفت با نظر معاويه را ننموده باشي.»

زياد گفت: «نظر خوبي است اكنون به دنبال انجام اين كار برو تا اگر موفق شدي كه منظور حاصل گشته وگرنه تو خيرخواهي خود را كرده اي!»

عبيد به شام رفت و يزيد را ديدار كرد و آنچه در نظر داشت به او گفت و در ضمن پيام زياد را در عجله نكردن و تأمل بيشتر در اين كار به معاويه رسانيد و معاويه نيز اين نظر را پذيرفت. [2] .