با شهادت امام حسن (ع) مسئوليت سنگين رهبري اسلام بر دوش امام حسين (ع) قرار گرفت و دوران امامت پر ماجرا و دشوار آن حضرت شروع شد.

معاوية بن ابي سفيان ده سال حكومت ننگين و پر از نفاق و كفر خود را پشت سر گذاشته بود، و در اين مدت تا جايي كه توانسته بود با نيرنگ و فريب و ظلم و تجاوز براي محكم كردن پايه هاي حكومت اموي تلاش كرده بود، و اموال بيت المال را بي حساب و روي سياست هاي توسعه طلبانه خود در اين راه خرج كرده بود و مخالفين خود را از ميدان خارج نموده، يا با پول و منصب خريداري كرده بود. تنها يك گروه و خانواده بود كه اينان و پيروانشان روي وظيفه ي اسلامي و تعهد و تقوايي كه داشتند در برابر تهديدها و تطميع هاي معاويه تسليم نشد و مقاوم و پايدار ايستاده بودند، كه فرزند برومند رسول خدا (ص) يعني امام حسين (ع) رهبر ايشان بود و آنها را رهبري مي كرد.

علت آن هم روشن بود، زيرا عموم مردم به خاطر حكومت اختناق و رعب و وحشتي كه معاويه ايجاد كرده بود از اظهار حق و مواجه شدن با پيامدهاي آن واهمه داشتند و جرئت و شجاعت اين كار را نداشتند، ولي امام حسين (ع) و اندكي از ياران و رادمردان شيعه بودند كه خود را براي پيامدهاي اظهار حقيقت و دفاع از آن تا سرحد شهادت آماده كرده و باكي نداشتند، و اكنون براي اينكه ماهيت معاويه و كارهاي خلاف او نسبت به اسلام و مسلمين بهتر روشن شود و شاهدي بر گفتار بالاي ما باشد قسمتي از خلافكاريهاي او را فهرست وار در ذيل از نظر شما مي گذرانيم. اگر چه قبلا نيز در كتاب زندگاني اميرالمؤمنين و امام حسن (ع) قسمت هايي را بيان داشتيم، و سعي


مي كنيم كه تا جايي كه مقدور است تكراري نباشد.