همچنان كه در كتاب زندگاني امام حسن (ع) به تفصيل نوشته ايم پس از شهادت اميرمؤمنان (ع) مردم كوفه با امام حسن (ع) بيعت كردند و چون معاويه مدعي خلافت گشت و در حال جنگ با آن حضرت بود پس از گذشت چند روز حضرت مجتبي لشكري فراهم كرده و به سركردگي عموزاده اش عبيدالله بن عباس به سوي شام فرستاد تا خود آن حضرت نيز با لشكري ديگر از دنبال برود، ولي عبيدالله بن عباس با تطميع معاويه و پرداخت پانصد هزار درهم به صورت نقد و وعده ي پانصد هزار درهم ديگر پس از ملحق شدن به وي، فريفته شد و عبيدالله شبانه لشكر حق را رها كرده و با هشت هزار نفر از لشكريان خود به معاويه ملحق شد، و لشكر امام (ع) را بدون فرمانده رها كرد.

تنها عبيدالله بن عباس نبود كه دين خود را به دنيا فروخت بلكه بسياري از سران و سرشناسان لشكر آن حضرت نيز كه از جنگهاي گذشته در زمان اميرالمؤمنين خسته شده بودند و ايمان محكمي هم نداشتند مايل بودند به معاويه ملحق شوند و از بذل و بخشش هاي نامشروع و بي حساب او استفاده كنند. البته اكثر همراهان آن حضرت را در جنگ همين افراد دنياطلب و منافق تشكيل مي داد، و از اين رو آن بزرگوار با شرايط زماني و فريبكاريهاي معاويه ناچار به صلح با او گرديد.