امام حسين (ع) همانند ديگر فرزندان اميرالمؤمنين (ع) در ماجراي پيكار و جنگ با پيمان شكنان و ستمكاران و از دين بيرون رفتگان همه جا در ركاب پدر بود و هر جا مقتضي بود پدر بزرگوارش مانع حمله ي او نمي شد شخصا به جنگ دشمنان از خدا بي خبر و مسلمين مي رفت. از جمله سخنرانيهاي آن حضرت كه در هنگام حركت به سوي صفين در تاريخ به ثبت رسيده سخنان زير است كه خطاب به اهل كوفه پس از حمد و ثناي الهي فرمود: «يا اهل الكوفة أنتم الاحبة الكرماء و الشعاردون الدثار، جدوا في اطفاء ما و تربينكم و تسهيل ما توعر عليكم، الا ان الحرب شرها و ريع و طعمها فظيع، فمن اخذلها اهبتها و استعد لها عدتها و لم يألم كلومها قبل حلولها فذاك صاحبها، و من عاجلها قبل اوان فرصتها و استبصار سعيه فيها فذاك قمن ان لا ينفع قومه، و ان يهلك نفسه، نسئل الله بقوته ان يدعمكم بالفيئة.» [1] يعني؛ اي مردم كوفه شما دوستان بزرگواريد و جامه ي زيرين هستيد نه جامه ي رويين، بكوشيد در خاموش ساختن آتشي كه


ميان شما افروخته شده و هموار ساختن ناهمواري، آگاه باشيد كه به راستي بدي جنگ بازدارنده است و مزه اش هولناك، و هر كس وسايل آن را برگيرد و ابزار كارش را آماده سازد و درد زخمهاي آن پيش از آمدنش او را فرانگيرد او مرد جنگ است، اما آن كس كه پيش از زمان فرصت آن و پيش از آنكه تلاش خود را با بينايي انجام دهد در كار جنگ شتاب كند چنين كسي شايسته آن است كه به مردم خود سودي نبخشد و خود را نابود سازد. از خداي يكتا مي خواهيم كه به نيروي خود شما را به بازگشت كمك كند.