دوران خلافت خلفاي سه گانه هر چه بود با قتل عثمان به پايان رسيد، و با همان ماجراي قتل عثمان خانه نشيني اميرالمؤمنين (ع) نيز، كه حدود بيست و پنج سال طول كشيده بود، به پايان رسيد. و توده ي مسلمانان آن زمان بالاخره به اين نتيجه رسيدند كه كسي جز علي بن ابيطالب (ع) نمي تواند اسلام و ملت هاي مسلمان را رهبري كند و مردم را به راه حق و


عدالت راهنمايي نمايد.

اما افسوس كه خيلي دير به اين نتيجه رسيدند و كجرويها و عادتهاي زشت و رفاه طلبي ها و مال اندوزي ها اثر نامطلوب و ناهنجار خود را بر مردم گذارده بود؛ و آن روحيه ي شهادت طلبي و ايثارگري در راه حق و جانبازي، و بي توجهي به دنيا، جاي خود را به دسته بنديهاي سياسي و زراندوزي و رفاه طلبي و هواهاي نفساني و رياست خواهي سپرده بود.علي (ع) نيز با همه ي سابقه ي درخشاني كه در اسلام داشت و با تمام تدبير و دستورات انسان سازي كه براي جلوگيري از انحرافات و كجرويهاي پديد آمده به آنها داد نتوانست آنها را به راه حق و عدالت سوق دهد و آب رفته را به جوي بازگرداند؛ و همان گونه كه در خطبه ي شقشقيه فرمودند به دنبال دستورات حق طلبانه آن حضرت مخالفتهاي خونيني را بر ضد آن حضرت شروع كرده و هر روز توطئه و نقشه ي جديدي را عليه آن بزرگوار طرح ريزي كردند تا آنجا كه مي دانيم ناكثين و قاسطين و مارقين پديد آمده و بالاخره هم اميرالمؤمنين در محراب عبادت در سحر شب نوزدهم ماه مبارك رمضان به دست يكي از مارقين، به شهادت رسيد و جان شريف خود را بر سر مبارزه با كجرويها و انحرافات گذارد.