ابن حجر عسقلاني در كتاب الاصابه به سند خود روايت كرد كه روزي عمر بن خطاب بر فراز منبر بود كه امام حسين (ع) به نزد او آمد و فرمود: «انزل عن منبر أبي و اذهب الي منبر أبيك!» يعني؛ از منبر پدرم به زير آي و بر فراز منبر پدر خودت برو!

عمر از سخن امام حسين (ع) يكه خورده و گفت: «لم يكن لابي منبر؟» يعني؛ پدر من منبري ندارد؟

طبق اين نقل، امام حسين (ع) كه خود راوي اين حديث است مي گويد كه پس از اين ماجرا عمر مرا برگرفت و در كنار خود نشانيد، و چون از منبر به زير آمد مرا به خانه ي خود برد و به من گفت: «من علمك؟» يعني؛ چه كسي اين حرف را به تو ياد داد؟» [1] .

من گفتم: «به خدا سوگند كسي اين حرف را به من ياد نداد.»

آن گاه به من گفت: «خوب است گاهگاهي نزد ما بيايي؟»

امام (ع) مي فرمايد: «من هم روزي به نزد او رفتم و متوجه شدم كه با معاويه خلوت كرده است و پسرش عبدالله بن عمر در خانه ايستاده بود، عبدالله از در خانه بازگشت و من هم با او برگشتم، و عمر بعدها مرا ديد و گفت: «تو را نديدم؟» گفتم: «من آمدم، ولي تو با معاويه خلوت كرده بودي و من نيز با عبدالله بن عمر بازگشتم.»

عمر گفت: «أنت احق من ابن عمر،، فانما أنبت ما تري في رؤوسنا الله ثم أنتم.!» [2] يعني؛ تو از پسر عمر شايسته تري، زيرا اين عظمت و مقام را كه مي بيني در مرحله ي نخست خداوند بر سر ما نهاد و پس از او شما [3] !