همان گونه كه در كتاب زندگاني امام حسن (ع) ذكر شد، شايد شيرين ترين دوران زندگي امام حسين (ع) همان چند سال اندكي بود كه در دامان پر مهر جدش زندگي خود را گذراند. زيرا پس از رحلت رسول خدا، دوران مصيبت و مظلوميت اين خانواده شروع شد و هر روز مصيبت تازه اي براي اين خاندان پيش مي آمد كه پايان آن براي امام حسين (ع) داستان جانسوز كربلا و فاجعه ي سرزمين نينوا بود.

رحلت جانگداز رسول خدا (ص) كه براي همه ي مسلمانان آن روز فاجعه اي ناگوار و براي خاندان آن بزرگوار و به خصوص امام حسين (ع) ضايعه اي غيرقابل جبران بود، موجب گرديد تا منافقاني را كه سالها توطئه كردند تا خاندان آن بزرگوار را از صحنه ي رهبري كنار بزنند و به عناوين مختلف و گوناگون، آنها را منزوي سازند، هدف خود را عملي سازند و مصايب زيادي براي اين خاندان پيش بيايد.

به هر صورت اين مصيبتهاي پياپي در روح حساس و پاك فرزند رسول خدا (ص) يعني امام حسين (ع) با آن نبوغ و استعداد و هوش فوق العاده و خدادادي آثار ناگواري به جاي مي گذاشت، و هر روز غم تازه اي بر غم هاي ايشان مي افزود.