عصبيت قومي پيامدهاي مختلف و آثار متفاوتي به همراه داشت. يكي از آنها، بغض و عداوت نسبت به قبايل ديگر و حسادت به فضايل آنها مي باشد. كه در سقيفه بني ساعده به وضوح ديده مي شود. و اين روحيه معمولا انسان را از حق بازمي دارد و موجب ظلم به ديگران مي گردد، چنان كه در سقيفه اتفاق افتاد. زبير بن بكار از ابن اسحاق چنين نقل مي كند:

«وقتي با ابوبكر بيعت شد؛ قبيله تيم افتخار مي كردند؛ و مي گفتند در سقيفه كسي از حق علي سخن نگفت و همه خلافت ابوبكر را پذيرفتند و فضل بن عباس در پاسخ گفت: اگر خلافت را غصب كرديد و مردم نيز شما را همراهي كردند به خاطر حسادت و كينه ي آنها نسبت به بني هاشم و فضايل آنها بوده است.» [1] .


و امام باقر عليه السلام در تفسير آيه شريفه «ام يحسدون الناس علي ما اتاهم الله من فضله» [2] فرمود: «نحن الناس المحسودون علي ما اتانا الله من الامامة دون خلق الله اجمعين» (مراد از مردم، ما اهل بيت پيغمبر هستيم كه به خاطر امامت و سروري كه خدا به ما عنايت كرد و به ديگران نداد، مورد حسادت قرار گرفتيم.) و فرمود: چگونه نبوت و خلافت را در آل ابراهيم مي پذيرند و در مورد ما اهل بيت حضرت محمد صلي الله عليه و آله انكار مي كنند؟ [3] .

بنابراين مي توان گفت، يكي از عوامل «غصب خلافت» حسادت قريش نسبت به بني هاشم خصوصا به علي عليه السلام بوده است.