مال و ثروت چيزي است كه انسان، به وسيله ي آن، مي تواند نيازهاي خود را تأمين كند و از اين رو، به شدت مطلوب انسان است. بنابراين، مال و ثروت به خودي خود، خوب و مفيد، و عامل برقراري و بقاي حيات اجتماعي است. آنچه مذموم است تعلق خاطر به آن، و وسيله تبهكاري قرار دادن آن مي باشد.

قرآن كريم در آيات متعددي مال را به عنوان نعمت و زينت معرفي كرده است [1] ؛ ارزش مثبت يا منفي آن، به نيت انسان و انگيزه ي فراهم آوردن آن بستگي دارد. اگر او حيات دنيا را براي عبادت، انجام وظيفه و در نهايت براي تكامل خودش مي خواهد، اينگونه زندگي و متعلقات آن ارزش مثبت اخلاقي دارد. اما برعكس، اگر زندگي دنيا و متعلقات آن را هدف قرار دهد و آن چنان سرگرم آن شود كه وي را از اهداف بالاتري كه مي بايست به آن برسد، بازدارد، از جهت اخلاقي داراي ارزش منفي است.

بنابراين، مال از آن جهت كه مايه ي حيات اجتماع است، تحصيل آن امري مطلوب، و مورد سفارش اسلام مي باشد.