عرب در عصر جاهليت به قدري در حفظ نسب خود و سلسله اسماء نياكان خود دقيق بود كه تا قرن دوم هجري، افراد اجداد و نياكان خويش را تا عدنان و قحطان در حفظ داشتند. آنها در حفظ انساب تا به آن اندازه اي مبالغه مي ورزيدند كه نسب اسبان عربي اصيل خود را نيز در حفظ داشتند. كتاب «انساب الخيل» هشام محمد بن الكلبي در همين موضوع نوشته شده است. [1] .

با اين همه، آنچه از انساب قبايل عرب در كتاب هاي انساب در دسترس ما هست، به دليل اختلاط قبيله ها، نسل ها و فرزند خواندگي نزد اعراب مورد شك و ترديد بسيار است. البته آنچه در اين مورد قابل توجه است اين است كه علم انساب بين عرب ها از مظاهر و جلوه هاي تعصبات قومي و قبيله اي نشأت يافته، و به هيچ وجه خاستگاه منطقي و فرهنگي نداشته است.

الا فالحذر الحذر من طاعة ساداتكم و كبرائكم... الذين تكبروا عن حسبهم، و ترفعوا فوق نسبهم. [2] علي عليه السلام

[1] کتاب الاصنام، ص 90.

[2] نهج‏البلاغه، خطبه 192، هان، زنهار، زنهار، از فرمانبري مهتران و بزرگانتان که با حسب خويش کبر مي‏ورزند و بر پايه‏ي پيوند خوني‏شان برتري مي‏فروشند.