به هنگام ظهر، يكي از ياران امام عليه السلام به نام ابوثمامه صيداوي، آن حضرت را متوجه وقت نماز ظهر كرد. امام حسين عليه السلام كه به نماز اهميت ويژه اي مي داد، دستور داد كه جنگ را متوقف كرده و همگي به نماز پردازند.

پيشنهاد امام حسين عليه السلام مورد موافقت دشمن قرار نگرفت و آنان هم چنان به نبرد خود ادامه مي دادند. امام حسين به ناچار، يكطرفه جنگ را متوقف كرد و با ياران اندك خود نماز ظهر را به صورت نماز خوف (نماز ويژه زمان جنگ) به جاي آورد. ياران آن حضرت دو دسته شده، دسته اي به نماز امام عليه السلام اقتدا كرده و دسته اي دفاع مي نمودند. امام دشمنان هيچ گونه ترحمي به امام عليه السلام و نمازگزاران نكرده و با رها كردن تير، آنان را هدف قرار مي دادند.

برخي از مدافعان امام حسين عليه السلام، دشمن را از اطراف نماز گزاران پراكنده كرده و برخي ديگر خود را سپر تيرها قرار داده و مانع رسيدن آنها به وجود امام حسين عليه السلام مي شدند. سعيد بن عبدالله حنفي، از جمله آناني بود كه خود را سپر امام عليه السلام قرار داد. وي هر تيري كه به جانب امام حسين عليه السلام مي آمد، خود را سپر آن مي كرد و آن قدر در اين راه ايستادگي كرد تا نماز امام عليه السلام به پايان رسيد. در آن هنگام به زمين افتاد و به شرف شهادت نايل آمد. علاوه بر زخم شمشير و نيزه، از بدن اين شهيد دلاور، تعداد سيزده چوبه تير يافتند. [1] .