دشمن كه از نبرد سراسري و تهاجمي، نتيجه اي نگرفته بود، به تدريج به سوي نبرد انفرادي روي آورد. زيرا اگر چه سپاه عمر بن سعد جملگي براي نبرد با امام حسين عليه السلام آمده بودند، ولي در ميان آنان مردان زيادي بودند كه جنگ با فرزند زاده رسول خدا صلي الله عليه و آله را روا نداشته و به اكراه و اجبار در سپاه عمر بن سعد قرار گرفته و بودند. بدين جهت در كار نبرد عمومي و هجوم سراسري تعلل نمي ورزيدند و عمر بن سعد را در رسيدن به مقاصد پليدش ناكام گذاشته بودند.

گفتني است كه روي كرد به نبرد انفرادي، براي سپاه كم تعداد امام حسين عليه السلام نيز خوش آيند و پسنديده تر بود. زيرا در اين صورت هر يك از ياران امام عليه السلام مي توانست با چندين نفر از سپاه بي انگيزه دشمن نبرد كند و دشمن را در موضع انفعالي قرار دهد. همين امر باعث طولاني تر شدن مبارزات گرديد.

ياران امام حسين عليه السلام يكي از ديگري با انگيزه ايمان و اعتقاد، از آن حضرت اجازه رزم گرفته و وارد صحنه مي شدند و سرانجام شرافتمندانه جام شهادت را سر مي كشيدند. تعدادي از ياران امام عليه السلام تا پيش از ظهر عاشورا به همين نحو به شهادت رسيدند.