امام حسين عليه السلام براي پيش گيري از نبرد و خون ريزي نيروهاي دو طرف، تلاش زيادي به عمل آورد و از هر راه ممكن مي خواست از كشتار مسلمانان جلوگيري نمايد و خون كسي بر زمين نريزد. ولي دشمن كه مغرور از كثرت سپاه خود و قلت ياران امام عليه السلام بود، به هيچ صراطي مستقيم نبود و به هيچ پيشنهادي پاسخ مثبت و كار ساز نمي داند و خواهان تعيين تكليف از راه نبرد و خون ريزي بود. امام حسين عليه السلام در روز عاشورا، برخي از ياران خود را به نزد سپاه دشمن فرستاد تا با آنان گفت و گو كرده و با بيان حقايق و واقعيت ها، آنان را از شرارت و جنايت منصرف كنند. آن حضرت، خود نيز بارها براي اندرز سپاه كفر پيشه دشمن، پا پيش نهاد و با بيان خطبه هايي روشن گر، آنان را به حفظ آرامش و عدم خون ريزي دعوت كرد و از جنگ و مبارزه بازداشت. [1] .

ولي جز تعدادي اندك كه از خواب غفلت بيدار شده و حقيقت را دريافتند و به سپاه آن حضرت پيوستند، بقيه آنان در ضلالت و گمراهي خويش باقي مانده و بر آغاز جنگ اصرار مي كردند.