شمر بن ذي الجوشن كه در دشمني به اهل بيت عليه السلام پيش قدم تر از ديگران بود و با حرارت ويژه اي در واقعه كربلا حضور بهم رسانيد، نامه شديد اللحن عبيدالله را در روز نهم ماه محرم به دست عمر بن سعد رسانيد و او را از منظور عبيدالله باخبر گردانيد. [1] .

پسر سعد كه نسبت به صلح با امام حسين عليه السلام خوشبين بود و در اين راه تلاش زيادي به عمل آورده بود، يك باره در برابر نامه عبيدالله قرار گرفت و راه گريزي براي خود نيافت. او علي رغم ميلش يا با امام حسين عليه السلام مي بايست نبرد مي كرد و يا فرماندهي را از دست مي داد و براي هميشه از دست يابي به حكومت ري محروم مي شد.

پذيرفتن هري يك از اين دو راه براي او دشوار بود، ولي حب رياست و هواي نفس، چنان بر وي غلبه يافته بود كه بدون در نظر گرفتن قيامت و موقعيت ديني و اجتماعي امام حسين عليه السلام و قرابت وي با پيامبر صلي الله عليه و آله، راه نخست را انتخاب كرد و با اين نيت كه مي توان امام حسين عليه السلام را به شهادت رسانيد ولي پس از آن، توبه كرد و در پيش ‍ گاه جدش محمد مصطفي صلي الله عليه و آله درخواست بخشش نمود؛ ولي اگر حكومت ري را از دست بدهد، هرگز به آن نخواهد رسيد، تصميم گرفت كه فرمان عبيدالله را اجرا كند و با امام حسين عليه السلام به نبرد بپردازد. به همين جهت سپاهيانش را آرايش داد و آنان را آماده حمله نمود.