امام حسين عليه السلام در مكه معظمه با برقراري جلسات و حضور در مراسم مذهبي و سياسي، بر ضد يزيد بن معاويه و پديده حكومت سلطنتي افشاگري و مبارزه مي كرد و توجه همگان را به سوي خود جلب نمود. خانه آن حضرت در مكه، تبديل به كانون اعتراض و مخالفت با دستگاه جبار اموي گرديد و حاجياني كه به قصد زيارت خانه خدا مي آمدند، از هدف هاي مقدس آن حضرت آگاه شده و پس از بازگشت به اوطان خويش، مردم را روشن مي نمودند.

در اندك مدتي حضور اعتراض آميز آن حضرت در مكه به اطلاع شهرهاي مختلف اسلامي رسيد. به همين جهت پيك ها و نامه ها زيادي از مسلمانان انقلابي و مخالفان بني اميه به سوي امام حسين عليه السلام رهسپار شد و همگي دلالت بر تاييد اعتراض آن حضرت و آمادگي براي يك قيام سراسري داشت.

در اين ميان، شهر «كوفه» كه از مناطق پرجمعيت و شيعه نشين بود، از خود حساسيت ويژه اي نشان داد و زودتر از همه اعلام حمايت از آن حضرت نمود.

از بزرگان و شيعيان كوفه، نامه هاي زيادي به محضر امام حسين عليه السلام ارسال شد و آن حضرت درخواست گرديد تا با حضور در «كوفه» و در ميان انقلابيون مسلمان، رهبري قيام را بر عهده گرفته و حكومت فاسد اموي را از ريشه بخشكاند. [1] .

شور انقلابي مردم كوفه به حدي رسيده بود كه در اندك مدتي، حدود 12000 نامه براي آن حضرت ارسال كردند و پاي هر نامه را ده ها و يا صدها تن مهر و امضا نمودند. در حقيقت، مخالفان بني اميه در كوفه يك جنبش ‍ عظيم مردمي به راه انداختند و منتظر ورود رهبر و امام خويش بودند.

امام حسين عليه السلام پس از بررسي جوانب قضايا و مطالعه در احوال آنان، به خواسته هاي مردم مسلمان و انقلابي كوفه، پاسخ مثبت داد و با اعزام پسر عمش مسلم بن عقيل عليه السلام به سوي آنان، رهبري نهضت را عملا برعهده گرفت. گرچه نيت آن حضرت بر اين بود كه پس از اتمام اعمال حج فراهم شدن زمينه قيام در كوفه، از مكه به سوي عراق حركت نمايد، وليكن شرايط نامساعدي براي وي پيش آمد كرد و موجب گرديد كه سفرش از زودتر انجام دهد. به آن حضرت اطلاع داده شد كه يزيد بن معاويه با اجير كردن مزدوراني چند، درصدد ترور آن حضرت در حال احرام و اعمال حج برآمده است.

امام حسين عليه السلام جهت قداست و حرمت حرم امن الهي و خنثي كردن توطئه هاي يزيد، ناچار شد كه حجش را به عمره مفرده تبديل كرده و پيش از عيد قربان، از مكه خارج شود و به سوي كوفه رهسپار گردد.

بزرگاني كه براي انجام مراسم حج به مكه آمده بودند، مانند عبدالله بن عباس، عبدالله بن عمر و محمد بن حنفيه با آن حضرت، مشورت و گفت و گو كرده و وي را از عزيمت به سوي عراق برحذر نمودند. [2] .

ولي امام حسين عليه السلام تصميم خود را گرفته بود و حاضر نبود با توجيهات و دلسوزي هاي بزرگان مدينه از اين مسافرت صرف نظر كند.