پس از هلاكت معاوية بن ابي سفيان در نيمه رجب،(به روايتي در جمادي الاولي) سال 60 قمري و استقرار فرزندش «يزيد» بر تخت خلافت، تمام تلاش دست اندركاران سلطه اموي بر اين قرار گرفت كه پيش از مخالفت عمومي مردم و اعلان انزجار دست جمعي آنان بر ضد حكومت خليفه نالايق، از بزرگان و صاحب نفوذان امت، بيعت گرفته شود تا ساير مردم نيز به پيروي از آنان، بيعت با خليفه جوان اموي را بر خود فرض و واجب بدانند و بدون ايجاد حادثه اي به آن اقدام كنند. در راستاي همين سياست شيطاني و استبدادي امويان، در نخستين روزهاي حكومت يزيد بن معاويه، نامه اي از سوي او به وليد بن عتبة بن ابي سفيان كه عامل او در مدينه بود فرستاده شد و به وي دستور داده شد تا از تمامي اهالي مدينه، به ويژه از سه شخصيت برجسته، يعني امام حسين بن علي عليه السلام، عبدالله بن زبير و عبدالله بن عمر بيعت گرفته شود و اگر امتناع نمودند، با شدت تمام با آنان برخورد كرده و حتي اگر لازم شد، سر آنان را از بدن جدا كرده و به شام ارسال نمايد.

استاندار مدينه با دريافت نامه يزيد، دست به كار شد و پيش از ساير مردم، از امام حسين عليه السلام و عبدالله بن زبير درخواست كرد كه با يزيد بيعت نمايند.

امام حسين عليه السلام پس از گفت و گو با استاندار مدينه و مشاجره لفظي با مروان بن حكم (از سرشناسان بني اميه در مدينه)، به طور رسمي از بيعت با يزيد امتناع نمود و براي ابراز ناخرسندي خويش از وضعيت موجود، تصميم به خروج از مدينه گرفت. [1] .

به همين جهت، آن حضرت در آخرين روزهاي رجب سال 60 قمري به همراه خانواده و بسياري از وابستگان و ملازمان خود از مدينه به سوي مكه معظمه مهاجرت نمود و سوم شعبان همان سال وارد مكه گرديد. از اين تاريخ تا هشتم ذي حجه (به مدت چهار ماه و پنج روز) در اين شهر مقدس ‍ اقامت نمود.