شهادت امام حسين عليه السلام و بيش از هفتاد تن از يارانش در كربلا.

پس از آن كه امام حسين بت علي عليه السلام به دعوت اهالي كوفه، از مكه عازم عراق شده بود، پيش از رسيدن به كوفه از سوي نيروهاي نظامي عبيدالله بن زياد به فرماندهي حر بن يزيد رياحي، مورد تعقيب قرار گرفت و از ورود آن حضرت به كوفه، ممانعت به عمل آمد.

پس از چند روز گفت و گو و ادامه ضمني حركت كاروان امام حسين عليه السلام، سرانجام حر بن يزيد آن حضرت را در صحراي كربلا فرود آورد و در آن جا دو سپاه در برابر يك ديگر خيمه هاي خويش را بر پا كردند.

ورود امام حسين عليه السلام به سرزمين كربلا، مصادف با دوم سال 61 قمري بود. آن حضرت، نه روز در اين زمين سكونت نمود و در روز دهم محرم كه معروف به عاشورا است، به همراه ياران فداكارش به دست سپاهيان جنايت كار عمر بن سعد و با دستور مستقيم عبيدالله بن زياد (عامل يزيد بن معاويه در كوفه و بصره) به شهادت رسيد.

سپاه كم تعداد امام حسين عليه السلام كه به روايتي 72 تن و به روايتي ديگر 145 تن سواره و پياده بودند، [1] به خاطر برخورداري از روحيه فداكاري و ايمان به مبارزه با طاغوت و رفع منكر از جامعه، با رهبري هاي پيشواي نمونه خود، يعني اباعبدالله الحسين عليه السلام از بامداد روز عاشورا تا عصر آن در برابر سپاه حجيم و پر تعداد عمر بن سعد كه بنا به روايتي 30000 تن بودند، مقاومت كرده و سرانجام مظلومانه و آزاد مردانه جام شهادت را سركشيدند. از همه مظلومتر پيشواي شهيدان، حضرت اباعبدالله الحسين عليه السلام بود كه پس از مبارزه هاي زياد، تمام بدنش از زخم شمشير، نيزه و تيرهاي دشمن مجروح و خون آلود شده بود و سرانجام به دست شمر بن ذي جوشن به شهادت رسيد.(براي اطلاع بيشتر به بخش واقعه كربلا، كه پس از اين خواهد آمد مراجعه كنيد.).