پس از مرگ عثمان مردم به سوي علي روي آوردند و خواستار بيعت با او شدند و اما پذيراي آن نبود و مي فرمود مردم به دنبال فرد ديگري بروند. ولي فشار درخواست و اصرار مردم بسيار بود آنچنان كه حضرت فرمود در اثر اين هجوم فرزندان من (حسن و حسين عليه السلام) زير دست و پاي مردم رفتند- لقد وطي الحسنان. [1] .

و اينكه امام پذيراي حكومت نبود، نه بدان خاطر بود كه خود را احق از ديگران به حكومت نمي دانست، بلكه اولا مي خواست اتمام حجت براي مردم باشد و باز گذاردن دست مردم كه گمان نكنند در اين راه جبر و ستمي و تحميلي وجود دارد و يا طبق روش خلافت اولي با تازيانه بر سر مردم مي كوبند و آنها را به بيعت وادارند و ثانيا اين واقعيتي بود كه خلفاي پيش، اسلام را از محور اصلي خود خارج كرده بودند و در اين مدت 25 ساله چه بسيار بدعتها كه به جاي سنتها نشسته بودند و ثالثا مردم به راه و روش گذشته عادت يافته بودند كه راه خدا و اسلام نبود و به اموري خلاف حق و عدل انس گرفته و زر اندوزي هائي داشتند كه رها كردن آنها برايشان ميسر نبود. و طبعا آنها نمي توانستند عدالت علي عليه السلام را تحمل كند عليه او برمي خاستند و فرياد وا عمراه و وا ابوبكراه سر مي دادند كه تجربه بعدي هم آن را اثبات كرده بود.