در عصر عثمان گستاخي ها و بي اعتنائي ها به روش و رويه ي پيامبر و حتي شيخين بجائي رسيد كه برخي از تبعيديان زمان پيامبر از جمله مروان به مدينه باز گردانده شده و مقرب دستگاه خلافت و حتي طرف مشورت خليفه قرار گرفتند.

در برابر و قبال اين پيشروي و گستاخي بسياري از پاكان و نيكان از دستگاه سياست دور و بركنار شده و خانه نشين گشتند مثل عمار، عبداله مسعود، ابوذر و... و طرد و رد اغلب آنها بخاطر اعتراضي بود كه به دستگاه خلافت داشتند و يا عمل او را مورد انتقاد قرار مي دادند.

شكت نيست علي عليه السلام و خاندانش از گروه كساني بودند كه از سياست و حكومت بدورشان مي داشتند و اين سياستي بود كه در عصر همه خلفا به كار گرفته شده در عين اينكه بوجود امام علي و به فكر و تدبيرش نياز داشتند. اين واقعيتي است كه بايد اذعان كرد: دنياي اسلام منهاي اهلبيت دنيائي ابتر بود. بويژه از عصر عمر به بعد كه جهان اسلام گسترده و مسائل آن وسيع و پردامنه شده بودند. خلفا مشاركت عظيمي داشتند كه حل آنها، بدون راي و نظر علي (ع)، و بعدها حسن عليه السلام و حسين عليه السلام ميسر نبود.