در عصر او بسياري از آنها كه روزي خود را صحابه پيامبر مي دانستند از بلبشوئي در حكومت سوءاستفاده كرده و به فكر دنيا افتادند. برخي از آنها به پستها و موقعيتهائي دست يافتند و در سايه آن بيت المال را به خانه خود راه دادند و از آن طريق زندگي و كنيز و باغات فراهم كردند و به عيش و نوش پرداختند.

منصب اداري كه روزي امانت مردم بحساب مي آمد و در عصر پيامبر، حتي در عصر ابوبكر و سالهاي اول حكومت عمر به افراد صالح و شايسته محول مي شد، در عصر عثمان طعمه اي بحساب مي آمد كه هر كس از گوشه و كنار مملكت با طمع بدنبال آن روان مي شد تا آب و ناني و موقعيتي براي خود فراهم آورد و عثمان چنين زمينه اي را بوجود آورده بود.

اين كار و جريان بجائي رسيد كه بعدها در گرو پستها قرار گرفت و مردم به آن عادت يافتند، آنچنان كه در عصر علي عليه السلام آنها كه معروفيتي داشتند وقتي ديدند علي بي حساب به كسي پست و مقام نمي دهد از وي بريدند و حتي براي او دردسر آفريدند.

زر اندوزي هاي زمان عثمان به جائي رسيد كه:- طلحه تنها در يك مزرعه اش در عراق روزانه بيش از 1000 دينار طلا درآمد داشت.

- عبدالرحمن بن عوف بهر زنش (كه بميزان يك هشتم ميراث) از چهار زن كه بهر كدام يك سي و دوم ثروت مي رسيد 84 هزار دينار رسيد.

- يعلي بن اميه بتنهائي هزينه جنگ جمل را بر ضد علي عليه السلام تامين كرد. و طلاهاي او را پس از مرگش با تبر شكستند و تقسيم كردند و... [1] .

و علي اميرالمومنين (ع)، و بدنبالش حسن عليه السلام و حسين عليه السلام وارث اين نابساماني ها و مشكلات بودند و آنها با پول و مالي كه از محل درآمد عمومي مردم بدست آورده بودند در راه عيش و نوش و مشكل آفريني عليه علي عليه السلام و خاندان بكار مي بردند و معاويه از اينگونه افراد است.