ابوبكر پس از دو سه سالي از دنيا رفت و عمر زمامدار شد و اينك حسين دوران آخر كودكي را مي گذراند و در سالهاي آخر عمر او جواني به دوران رسيده است. ظاهرا در همان سالهاي اول حكومت عمر بود كه روزي بر بالاي منبر خود را اولي بالمومنين خواند. (سزاوارتر از مومنان درباره نفس و جان آنها،) به اتكاي آيه شريفه النبي اولي بالمومنين من انفسهم. [1] .

حسين عليه السلام سر رسيد و فرمود: انزل عن منبر ابي، و اذهب منبر ابيك از منبر پدرم فرود اي، به منبر پدرت بالا رو [2] عمر گفت راست مي گوئي اين منبر پدر تست پدر مرا منبري نيست. لم يكن لابي منبر. و آنگاه او را بخانه خود برد و مورد شفقت قرار داد و پرسيد من علمك؟ اين سخن را چه كسي به تو ياد داد؟ حسين عليه السلام فرمود من از موضع خود حرف زدم- و كسي آن را به من نياموخت.

گويند عمر به او گفته بود تو از پسرم نزدم عزيزتري، ما هر نعمتي را كه داريم از بركت شماست، حتي موي سر ما نيز از بركت شما مي رويد و... [3] .