امام در دوران خلافت ابوبكر حدود 10 -8 سال داشت و در پايان دوران خلافت عمر حدود 20 ساله بود. مردم زمان پيامبر و صحابه او زنده بودند و بارها و بارها او را در دامان و بر دوش پيامبر ديده بودند. هنوز كلمات رسول الله (ص) در گوش مردم طنين انداز بود كه خدايا من حسين عليه السلام را دوست دارم تو هم او و دوستدارانش را دوست بدار.

و بدين سان او در نزد مردم از حرمتي برخوردار بود و خلفا نيز به ظاهر احترام او را رعايت مي كردند و حتي در برابر اعتراضات او موضع تحمل داشتند. حق اين است كه


رسول خدا (ص) با سفارشهاي مكرري كه درباره حسين عليه السلام داشت، حجت را بر مردم تمام كرده و كسي نمي توانست در طرد و بي توجهي به او عذري داشته باشد.

بخاطر همين حرمت گذاري ها بود كه وقتي امام حسن عليه السلام (حدود 10 -8 ساله) در جلوي جمع به ابوبكر گفته بود از منبر پدرم فرود آي، ابوبكر گريست و گفت راست مي گوئي، اين منبر پدر تست نه منبر پدر من. [1] .