ابوذر، آن صحابي گرانقدر پيامبر دوستدار اهلبيت بود. او همانكسي است كه در تبعيد شدنش به سوي ربذه علي و حسنين و عمار و... به مشايعتش آمدند با اينكه از سوي عثمان از اين كار نهي شده بودند.

هر كس به ابوذر سخني گفت، از جمله حسين عليه السلام. كه او را عمو خطاب كرد و دلداري هائي به او داد و متذكر شد: كار براي خداست و در اين راه بايد صبر و پايداري داشت. ابوذر مي گفت: ما از جانب خداي، ماموريت داريم كه اهلبيت را دوست بداريم و


من حسن عليه السلام و حسين عليه السلام را بهمين خاطر دوست دارم. [1] و نمونه همين سخنان از ابن مسعود شنيده شده است.