حسين عليه السلام تنها يك چهره بعنوان فرزند پيغمبر معروف نبود كه فقط بدان خاطر شناخته و مورد آشنا باشد، بلكه سخن او در نزد مقربان از روزگاراني بس قديم مطرح بوده و داستانش در عهد پيامبران اولوالعزم مطرح و مورد بحث بوده است.

او شخصيت شناخته شده اي داشت، بويژه كه از زمان ولادت بحثهائي در رابطه با قيام و شهادت او مطرح شده و چشم ها و دلهائي را متوجه او مي كرد. از همان خردسالي او همه اهل بيت و اعضاي خانواده اش مي دانستند كه او بعدها كشته خواهد شد و بدين سان نگاه به حسين مهرآميز و توام با شفقت بود.

بهر ميزان كه او بزرگتر مي شد توجه به او از سوي دوست و دشمن زيادتر مي گشت، تا روزي كه بامامت رسيد و قيام كربلا را طراحي كرد. پس از واقعه عاشورا مساله شخصيت او به چند برابر از نظر وسعت و بحث و موقعيت رسيد و لقب سيدالشهداء كه مخصوص حمزه عموي پيامبر بود به او اختصاص يافت و از اين بابت از عم رسول الله صلي الله عليه و آله جلو زد. در طول مدت حيات، و قبل و بعد از او سخناني درباره اش مطرح شده كه ما فقط به چند مورد آن اشاره مي كنيم.