سيد بن طاووس عليه الرّحمه از محمد بن احمد بن داوود نقل كرده است كه مي گفت:

من همسايه اي داشتم كه او را علي بن محمد مي گفتند. گفت كه من هر ماه يك مرتبه به زيارت امام حسين (ع) مي رفتم. و چون سنّم بالا رفت و جسمم ضعيف شد مدّتي به كربلا نرفتم، و بعد از مدّتي پياده روانه شدم، و در مدّت چند روز به كربلا رسيدم، زيارت كردم و نماز خواندم و چون به خواب رفتم ديدم كه حضرت امام حسين (ع) از قبر بيرون آمده و به من مي گويد:

چرا مرا جفا كردي؟ و قبل از اين به من نيكوكار بودي!

گفتم اي سيّد جسمم ضعيف شده است و پايم بي قوّت شده است و در اين وقت ترسيدم كه آخر عمر من باشد چند روز راه آمده ام تا به زيارتت رسيده ام و روايتي از شما به من رسيده است مي خواهم از شما بشنوم، فرمود: بگو!

گفتم كه روايت مي كنند كه شما فرموده ايد: هر كه به زيارت من آيد در حيات خود من او را بعد از وفاتش زيارت مي كنم.

فرمود: كه بلي من گفته ام و اگر او را در آتش جهنّم بيابم از آتش او را بيرون مي آورم. [1] .