عبداللّه ابن حماد نقل مي كند: روزي امام صادق (ع) به من فرمود:

اي حماد نزد شما فضيلتي هست كه مثل آن به احدي داده نشده است. و گمان ندارم آن چنان كه بايد آن را بشناسيد و بر او محافظت نمائيد! و قيام به حقّ آن كنيد. و از براي آن فضيلت اهلي هست كه ايشان را براي آن كار نام برده اند، و به ايشان توفيق عطاء كرده اند، و اين رحمتي است كه خداوند تعالي به ايشان بخشيده است.

پرسيدم: آن فضيلت كه نام برديد و وصف نموديد كدام است؟

فرمود: زيارت جدّم حضرت امام حسين (ع) است. زيرا كه او غريب است و در زمين غريب مدفون شده است.

هر كه به زيارت او مي رود، بر او برمي گريد. و هر كه به زيارت او نمي رود، بر مصيبت او اندوهناك مي باشد و دلش مي سوزد. هر كه او را به ياد مي آورد ترحّم مي كند.

و هر كه نظر كند به سوي قبر پسرش در پائين پاي او، در بياباني كه خويشي و دوستي نزد او نيست و حق او را غصب كردند، و جمع شدند جمعي از كافران و مرتدّان از دين، و ياوري يكديگر كردند تا او را كشتند، در بياباني دفن نكرده انداختند، و منع كردند از او آب فراتي كه سگان مي خوردند، و ضايع كردند حق رسول خدا (ص) را، و وصيّتي كه در حقّ او و اهل بيتش ‍ كرده بود.

پس او مدفون گرديد، جفا يافته در ميان قبرهاي خويشان و شيعيان خود. هر كه نزد او مي رود، وحشت مي يابد از تنهائي او، و دوري از جدّ بزرگوارش. و در منزلي افتاده است كه نمي رود نزد او مگر كسي كه خدا دلش را به ايمان امتحان كرده است، و حقّ ما را به او شناسانده باشد.

پس گفتم: فداي تو شوم من مي رفتم به زيارت آن حضرت، تا آنكه مبتلا شدم به خدمت خليفه و حفظ اموال او و من نزد ايشان مشهور شده ام. لهذا در اين ولا از براي تقيّه ترك كرده ام و من مي دانم كه زيارت آن حضرت ثواب بسياري دارد.

فرمود كه: (مي داني كه كسي كه به زيارت آن حضرت ميرود چه فضيلت دارد و او را نزد ما چه نيكي ها است؟!).

گفتم: نه.

فرمود كه: (امّا فضيلت زيارت كننده او: پس مباهات مي كنند به او ملايكه آسمان ها و امّا آنچه نزد مابراي او هست پس ترحّم مي كنيم براي او هر صبح و شام).

وبه تحقيق كه خبر داد مرا پدرم كه: روضه آن حضرت از روزي كه مدفون شده است هرگزخالي نبوده است از كسي كه صلوات فرستد بر او از ملائكه يا جنيّان يا آدميان يا وحشيان صحرا. و هيچ چيز نيست مگر آرزوي حال زيارت كننده آن حضرت مي كند و خود را از براي بركت بر او مي مالد و به نظر كردن به سوي او اميد خبر مي دارد براي آنكه بركت يافته است به نظر كردن به سوي قبر آن حضرت.

بعداز آن فرمودكه:

(شنيده ام كه قومي از نواحي كوفه و غير ايشان مي روند نزد قبر آن حضرت و زنان مي روند و ندبه و نوحه مي كنند در نيمه ماه شعبان پس بعضي قرآن مي خوانند و بعضي قصّه هاي جانسوز آن حضرت را ذكر مي كنند و بعضي مرثيه مي خوانند؟).

گفتم: بلي فداي تو شوم ديدم بعضي از اينهايي كه مي فرمائي.

فرمودكه: (حمد و سپاس خداوندي را كه در ميان مردم جمعي را مقّرر فرموده است كه مي آيند به سوي ما و ما را مدح مي كنند و مرثيه از براي مصيبت ما مي گويند و مي خوانند. و دشمن ما گردانيده است كساني را كه طعن كنند بر آنها از خويشان و غير ايشان و استهزاءكنند بر ايشان و قبيح شمارند كردار ايشان را). [1] .