از ذريح محاربي منقول است كه گفت: به حضرت امام جعفر صادق (ع) شكايت كردم آنچه به من مي رسد از قوم و فرزندان من هر گاه به ايشان نقل مي كنيم ثواب زيارت قبر حضرت امام حسين (ع) را تكذيب من مي كنند و مي گويند:

تو دروغ مي بندي بر امام جعفر (ع) حضرت فرمود: اي ذريح! بگذار مردم را كه به هر جا كه خواهند بروند.

والله، كه حق تعالي مباهات مي كند به زايران حضرت امام حسين (ع) و آنها كه از راه هاي دور به زيارت آن حضرت مي روند، با ملائكه مقرّبين و حاملان عرش خود حتّي آنكه مي فرمايد به ايشان كه: آيا نمي بينيد زيارت كنندگان قبر حسين بن علي (ع) را كه آمده اند با نهايت شوق به سوي آن حضرت و به سوي فاطمه زهرا(س).

به عزّت و جلال و عظمت خود سوگند مي خورم كه: واجب گردانم براي ايشان كرامت خود را كه ايشان را گرامي دارم و داخل گردانم ايشان را در بهشتي كه مهيّاكرده ام براي دوستان خود پيغمبران و رسولان خود.

اي ملائكه من! اينها زيارت كنندگان حسين اند كه محبوب محمّد (ص) است كه او پيغمبر و حبيب من است

و هر كه مرا دوست مي دارد حبيب مرا دوست مي دارد و هر كه حبيب مرادوست مي دارد محبوب او را دوست مي دارد.

و هر كه حبيب مرا يا محبوب او را دشمن مي دارد بر من لازم است كه او را به بدترين عذاب هاي خود عذاب كنم و به آتش خود او را بسوزانم. و جهنّم را جايگاه او گردانم و او را عذاب كنم كه هيچ يك از عالميان را عذاب نكرده باشم. [1] .