آخوند ملا محمّد كاظم هزارجريبي (رضوان الله عليه) فرمود: شنيدم از آقا ميرزا محمّد شهرستاني كه عالم جليل القدري بود كه بر جنازه سيد بحرالعلوم نماز خواند فرمود:

من در اوايل جواني مجاورت زمين كربلا را اختيار كرده بودم رفيقي داشتم صالح و متقي، مجاور نجف اشرف بود، از اهل خاتون آباد، اسمش حاج حسن علي بود مكرر مرا تكليف مي كرد به نجف بروم و در آنجا مجاورت نمائيم، زيرا در كربلا قساوت مي آورد و مجاورت در نجف به مراتب بهتر است، تا شبي خواب ديدم در رواق حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام مي باشم و همان رفيقمان حاج حسن علي هم آنجا بود و بر من مجاورت كربلا را باز انكار مي كرد.

ناگاه ديدم آقا امام زمان - (عجل اللّه فرجه الشريف) - در رواق تشريف دارند حاج حسن علي خدمت آن حضرت عرض كرد: يابن رسول اللّه، شما اينجا تشريف داريد و مردم به زيارت شما، به سامرا مي آيند. فرمود:

آنجا هم هستم، پس بدست مبارك اشاره كرد بسوي ضريح و فرمود:

«بحقّ اميرالمؤمنين لا يقوّدون احد امن كربلا الي جهنّم»

يعني: به اميرالمومنين قسم كه هيچ كس را از كربلا به سوي جهنّم نمي برند سپس فرمود: به شرط اين كه شبي را در آنجا مانده باشد من گمان كردم، مقصود حضرت از بيتوته يعني مشغول عبادت باشد.

من عرض كردم: ما شبها را مي خوابيم تا هنگام طلوع آفتاب فرمود: اگر چه خوابيده باشد تا هنگام طلوع آفتاب به اين جهت من هم مجاورت زمين كربلا را اختيار كردم. [1] .