مرحوم جنّت مكان حاج حسين نوري در دارالسلام خود نقل كرده است كه در كتاب كلمه طيّبه از مرحوم ميرزا سيد علي صاحب شرح كبير كه مي فرمايد: من عصرهاي پنجشنبه مواظبت داشتم به زيارت قبرهائي كه در اطراف خيمه گاه است.

شبي در عالم رؤيا ديدم كه رفته ام به زيارت همان قبرها، ناگهان شنيدم هاتفي به زبان فارسي مي گويد: خوشا به حال كسي كه در اين زمين مقدس (كربلا) مدفون شود، اگر چه با هزاران گناه باشد از هول قيامت سالم مي ماند، و هيهات كه از هول قيامت سلامت باشد، كسي كه در اين زمين دفن نشود. [1] .



كربلا خاكت دهد بوي بهشت

كربلا هستي تو چون كوي بهشت



كربلا خاكت معطّر از چه شد

بين گلها امتيازت از كه شد



كربلا گو بوي عطرت از كجاست

عنبر و بوي عنبرت از كجاست



كربلا بوي خدائي ميدهي

كي ز او بوي جدائي ميدهي



كربلا جانم فداي بوي تو

كي شود رو آورم بر سوي تو



كربلا گشتي معلّي بعد از آن

برتر از عرش خدائي بعد از آن



كربلا من زنده از بوي تواءم

كربلا من عاشق روي تواءم



كربلا هر كس كه يادت مي كند

زائرت حق را زيارت ميكند