بازگشت

آسيب شناسي در بعد سلبي


يكي ديگر از موارد آسيب بر باورهاي ديني در عصر امام حسين (ع) كه دين را به كلي از محتوا تهي كرد، شيوع تفكر «مرجئه گري» بود كه موجب جدا شدن «عمل» از حوزه «ايمان» گرديد.

يكي از معاني «ارجاء»، «تأخير انداختن» است و وجه تسميه پيروان اين تفكر به «مرجئه نيز از همين باب است.» [1] .

«مرجئه» را از آن جهت به اين اسم خوانده اند كه بين «عمل» و ايمان جدايي قايلند و معتقدند كه عمل در حقيقت ايمان، شرط نشده است و مرتبه «عمل» بعد از مرتبه «ايمان» قرار دارد. به عقيده آنها مؤمن كسي است كه «لفظا» يا «قلبا» به اسلام گرايش داشته باشد؛ از اين رو، بين ايمان پيامبر (ص) و ايمان ظاهري تارك الصلاة يا هر عياش و آلوده به انواع منكرات كه فقط به زبان ايمان آورده است هيچ فرقي قايل نيستند و هر دو را به يك اندازه مؤمن مي دانند. [2] .


پاورقي

[1] مجمع البحرين، نشر فرهنگ اسلامي، جزء دوم، ص 144.

[2] بحوث في الملل و النحل، جعفر سبحاني، ج 1، ص 58، ج 3، ص 66.