يكي از موضوعهايي كه از سوي انديشمندان و متفكران اسلامي بسيار مورد مطالعه و دقت نظر قرار گرفته، «نقش امام حسين (ع) در احياي دين» است.

هر چند اين موضوع قرنهاست كه پيوسته از زواياي مختلف مورد تجزيه و تحليل قرار گرفته، ولي عمق و ژرفاي پيام آن، چنان است كه فراواني مباحث نه تنها از رونق آن نكاسته، بلكه بيداري مستضعفان جهان و خيزش مسلمانان در ممالك اسلامي، توجه و نياز پرداختن به آن را از جنبه هاي گوناگون دو چندان كرده است.

يكي از مقوله هاي بسيار حائز اهميت در اين زمينه «آسيب شناسي باورهايي ديني در عصر امام حسين (ع)» است. بررسي اين موضوع، ما را با نوع تفكر مسلمانان آن زمان درباره دين در حيطه مسؤليتهاي فردي و اجتماعي بيشتر آشنا مي كند و از راز رضايت آنان بر كشتن امام (ع) پرده برمي دارد. زيرا بسيار شگفت انگيز است افراد جامعه اسلامي كه در زمان پيامبر به شيران روز و زاهدان شب لقب گرفته بوندند، اكنون با گذشت حدود پنجاه سال، چنان هويت اسلامي خود را از دست داده باشند كه حاضر شوند به حكومت شخصي مثل يزيد گردن نهند.

اين مسأله آن چنان آسيبي بر پيكر اسلام وارد كرد كه شخصيتي مانند حسين ابن علي (ع) براي نجات اسلام چاره اي جز قيام نديد.

تحقيق در اين موضوع از آن جهت براي ما حائز اهميت است كه مي تواند درس عبرتي براي جامعه اسلامي و آيندگان باشد تا با بصيرتي همه جانبه از هجوم هر گونه آسيب فكري بر ساحت انديشه ناب اسلامي جلوگيري كرده، سلامت اسلام و انقلاب اسلامي را تا ظهور حجت حق - عجل الله تعالي فرجه الشريف - پاس بدارند.