در مورد انحراف نظامي يا سلطه ي روح جنگجويي و كشور گشائي بر اعراب تازه مسلمان، همين قدر كافي است بگوئيم كه غلبه ي روح عروبت و رفتار با مسلمانان غير عرب، به صورت افراد دست دوم كه در حكومت اموي و پس از آن حكومت عباسي، عرف رائج و مسلط بود و موجب قيام ها و انقلاب هاي استقلال طلبانه مسلمانان ايراني و جز اينها شد؛ موجب شد كه حاكمان اسلامي از همان آغاز گسترش، با وصق پذيرش دين اسلام از سوي تازه مسلمانان كشورهاي ايران و مصر و ساير ممالك مهم آن روز، زير سؤال بروند. و مسلمانان كشورها بين اسلام و حاكمان مسلمان كه از شام يا بغداد بر آنها حكمراني مي كردند، تفاوت قايل شوند و اين، علاوه بر سوق دادن حاكمان اموي و عباسي بر اعمال زور و قهر و فشار و كشتار مخالفان، دين اسلام را نيز، از نظر تاريخي مواجه با اين داوري نادرست - كه قرن ها ادامه يافت - كرد كه اسلام، به زور شمشير پيش رفته است. در اين باره، پيش از اين سخن نمي گوئيم زيرا در اين مقوله، كه چندين قرن از حاكميت اسلامي را فراگرفته است بايد به استناد تاريخ مفصل سياسي اسلام سخن گفت كه در خور چندين جلد كتاب قطور است...