ابن حوزه، روز عاشورا و پس از حمله ي نخست، به ميدان آمد و جلوي امام حسين عليه السلام ايستاد و بي ادبانه امام را صدا زد. آن حضرت فرمود: چه مي خواهي؟

او گفت: تو را به آتش مژده مي دهم!


امام فرمود:

نه، من بر پروردگار مهربان و پيامبر شفيع و مطاع وارد خواهم شد. آن گاه امام رو به ياران كرد و نام او را پرسيد؟ ياران نامش را گفتند. امام سپس فرمود:خداوندا! او را از ما به سوي آتش جدا كن.

در آن حال اسب ابن حوزه در ميان چاله مضطرب شد و ابن حوزه در ميان چاله افتاد. پايش به ركاب گير كرد و سرش روي زين قرار گرفت. اسب رم كرده، تاخت و او را با خود برد و سرش را به سنگ ها و درخت ها كوبيد تا اين كه ابن حوزه مرد. [1] به گفته ي ابي مخنف، مسروق بن وائل، چون صحنه ي به درك واصل شدن عبدالله بن حوزه را ديد، از ميدان كناره گرفت و چون علت كناره گيري او جويا شدند، چنين گفت: من از اهل بيت پيامبر چيزي ديده ام و هرگز با آنها نمي جنگم. [2] .