روز عاشورا، چون تشنگي بر امام حسين عليه السلام چيره شد، حضرت به سمت فرات رفت. زرعه فرياد زد تا ميان امام و آب فاصله بيندازند. حضرت فرمود: «اللهم اقلته عطشا و لا تغفر له ابدا»؛

خداوندا او را با تشنگي بكش و هرگز او را نبخش». [1] .

زرعه به خشم آمد و تيري به سوي امام پرتاب كرد. امام تير را كند و خون جاري شد. [2] .

زرعه پس از عاشورا، گرفتار تشنگي دائمي شد و هماره فرياد مي زد كه مرا سيراب كنيد؛ هر چه آب مي آشاميد، شكمش بالا مي آمد و سيراب نميشد و با همين فلاكت مرد. [3] .