نامش عمرو بن عبدالله بن كعب است و به او ثمامه همداني صائدي مشهور مي باشد. او از شيعيان شجاع كوفه و از ياران اميرمؤمنان عليه السلام و امام حسن مجتبي عليه السلام بود و در روزگار امام حسين عليه السلام، در حضور مسلم بود و به دستور سفير امام، به خريد سلاح مي پرداخت. ابن زياد در پي دست گيري او برآمد؛ اما او خود را در ميانه ي راه كربلا به امام رساند. در كربلا نيز در حفاظت از آن حضرت كوشيد. [1] ظهر روز عاشورا و پس از حمله هاي دشمن كه بسياري از ياران امام به شهادت رسيده بودند، ابوثمامه چون به خورشيد نگريست، نزد امام آمد و گفت: يا ابا عبدالله! جانم به فدايت، من مي بينم اينها به شما نزديك شده اند؛ نه والله! شما كشته نخواهي شد؛ مگر اين كه ان شاء الله من پيش رويتان به قتل برسم؛ اما دوست دارم زماني كه پروردگارم را ملاقات مي كنم، اين نمازي را كه وقتش نزديك شده، خوانده باشم. امام سرش را بلند كرد و فرمود: نماز را ياد كردي؛ خدا شما را از نمازگزاران و يادكنندگان خويش قرار دهد! آري اول وقت نماز است.

آن گاه فرمود:


از آنها بخواهيد دست نگه دارند تا ما نماز بخوانيم. [2] .

ابوثمامه صائدي پس از برپايي نماز، [3] نزد امام حسين عليه السلام رفت و گفت: تصميم دارم كه به يارانم ملحق شوم و خوش ندارم كه بمانم و تو را در ميان خانواده ات تنها و كشته ببينم. امام نيز به او اجازه داد و فرمود: برو و ما هم به زودي به تو ملحق خواهيم شد. ابوثمامه به ميدان رفت و جنگيد و جراحت هاي بسياري برداشت و آن گاه به دست عموزاده ي خود قيس به عبدالله صائدي شهيد شد. [4] در دو زيارت ناحيه و رجبيه، به نام او - عمر بن عبدالله صائدي - اشاره شده است.