مادرش ام البنين است و هشت سال پس از تولد برادرش عباس، به دنيا آمد. شش سال به بود كه پدرش علي عليه السلام به شهادت رسيد. عبدالله در سن 25 سالگي، در حماسه كربلا حضور يافت. [1] او در آب رساني به خيمه ها برادرش ابوالفضل را همراهي كرد. [2] به گفته ي شيخ مفيد، چون اصحاب امام حسين عليه السلام و برخي از هاشميان كشته شدند، عباس به برادران مادري خود كه عبدالله، جعفر و عثمان بودند، فرمود: اي فرزندان مادر! به پيش تازيد تا جنگيدن شما را نظاره كنم. نخست عبدالله درخواست عباس را در ياري امام پاسخ گفت و به سمت ميدان رفت [3] و اين رجز را خواند:



انا ابن ذي النجدة و الافضال

ذاك علي الخير ذوالفعال



سيف رسول الله ذو النكال

في كل يوم (قوم) ظاهر الاهوال [4] .



من پسر مرد دلاور و بخشنده ام؛ آن مرد علي نيكوكار است.

كه شمشير پيغمبر بود؛ كيفر دهنده اي كه آثار ترس از او در هر جماعتي آشكار است.


هاني بن ثبيت حضرمي به او حمله برد و وي را به شهادت رساند. [5] او در آن هنگام 25 سال داشت. [6] از عبدالله فرزندي به جاي نماند. [7] از او در زيارت ناحيه و رجبيه ياد شده است. [8] .